VROLIJK PASEN MET SAXOFONIST CECE NOIR

Allereerst: Vrolijk Pasen iedereen! En over vrolijk gesproken. Dat werden we ook toen we saxofonist Caroline Breugem, alias Cece Noir spraken …

Zij op een terras in zonnig Utrecht, wij thuis in regenachtig Den Haag. Verschil moet er zijn in Nederland. Gelukkig dat er mobieltjes bestaan om een fijn gesprek te voeren.

Zullen we niet over het weer hebben?

‘Nee, dat snap ik. Ha, ha, ha, ha!‘

Als we kijken naar de wereldbevolking, dan is het percentage mannen dat saxofoon speelt, vele malen groter. Hoe komt dat, denk je?

‘Ik ken veel vrouwen die saxofoon spelen, maar als je het professioneel bekijkt, dan is het aantal duidelijk minder. Misschien dat vrouwen om de een of andere reden de stap niet durven maken.‘

Is het misschien omdat de saxofoon een stoer instrument is?

‘Ja, maar dan zou je toch denken dat vrouwen het juist zouden doen, toch?
Ik heb ook gedrumd. Vrouwen achter het drumstel zie je nog minder. Ik weet het niet. Wat ik leuk vond, daar ben ik voor gegaan. Ik denk niet dat muziek maken afhankelijk van geslacht is.‘

Hoe ben je er toe gekomen om saxofoon te gaan spelen?

‘Nou, heel eerlijk, toen ik 8 jaar was ben ik begonnen met klarinet spelen. Ik was dus heel jong toen ik dat instrument in handen kreeg geduwd. Ik dacht dat het een saxofoon was maar het was dus een klarinet. Ik realiseerde me al snel dat dit het niet was voor me. Maar ik zei maar niks en ben gaan spelen en oefenen. De klarinet had voor mijn jonge smaak een te klassiek geluid. Een saxofoon leek me veel leuker. Op een dag nam mijn moeder er eentje mee naar huis en ik was meteen verliefd. Ik kon vee meer emotie, gevoel in het instrument leggen.‘

Volgens ons kun je ook niet echt scheuren op een klarinet. Wat waren je voorbeelden?

‘Ik ben niet iemand die heel erg naar voorbeelden kijkt. Maar als ik aan iemand denk, en dat is misschien heel cliché, dan denk ik toch aan Candy Dulfer. Qua imago en qua performance. Ik heb ook het idee dat het plaatje daar bij klopt.‘

Nu we het over Candy hebben; haar vader, Hans Dulfer, vertelde ons ooit dat een saxofoon een echt manneninstrument was. Want, zei hij, van boven neem je ‘m in je mond en van onderen hangt ‘ie zo lekker tegen je ballen aan.

‘Zei hij dat? Ha, ha, ha, ha!‘

Wat betekent het begrip freestyle-saxofonist?

‘Voor mij betekent het in de eerste plaats improviseren. Het ter plekke echt iets neerzetten. Ik weet vaak niet wat voor muziek, wat voor genre ik ga krijgen. De ene keer kan ik met gevoel spelen en de andere keer wat harder. In de combinatie met de melodieën, de manier waarop je speelt en en het moment waarop je speelt, resulteert dat in wat we freestylen noemen.‘

Als je het op de keper beschouwt, is wat jij doet improviseren in de overtreffende trap. Jij moet niet alleen improviseren op muziek die je niet kent, maar ook ter plekke inspelen op wat het publiek op dat moment wil.

‘Klopt! Je hebt soms inderdaad het idee dat je voor de leeuwen wordt geworpen, je weet niet wat het publiek gaat doen. Het is afhankelijk van wat een Dj gaat draaien en hoe hij of zij erin staat. De ene Dj heeft iets van: ik draai mijn ding en jij speelt maar gewoon mee. En de ander heeft iets van: we gaan er samen iets van maken. En dat is zo’n verschil van energie die je daarvan krijgt. Als alles klopt, dan is het heaven.‘

We kunnen ons niet aan de mening onttrekken dat het lekker met je gaat.

‘Ik voel me lekker en het gaat lekker. Misschien heeft het een met het ander te maken. Ik heb elke week minstens een aantal fijne boekingen. En ik heb ook voldoende ambities. Ik zou wat meer in het buitenland willen doen. En ik merk dat daar animo voor is. Maar ik wil ook naast het freestylen met Dj’s akoestisch gaan. Zo ben ik met Jennifer Eubank iets aan het opstarten. Zij achter de vleugel en met een contra-bassist en een Dj. Ja, ik heb niets, maar dan ook niets te klagen op dit moment.‘

ps. Cece Noir speelt ook samen met Julian de Munnik als duo The Opposite Sax.